Piotr i Paweł - piwa Wetliner

     Sulimar, browar powszechnie znany z warzenia dosyć popularnych piw marki Cornelius, ostatnio śmiało wkracza w inny rejon piwnego rynku – warzenie piwa na zlecenie marketów. Ale nie chodzi o budżetowe marki spod znaku Fasbergów, Argusów i innych takich, tylko stosunkowo ciekawe i/lub „premiumowate” piwa. I tak mieliśmy wcześniej warzone dla Tesco Rebele, sygnowane nazwiskiem Marka Suligi (według mnie kiepskie), niedawno uwarzono drugą serię Rebeli, tym razem podwójnąpszenicę, witbiera, no i lagera. Sieć Piotr i Paweł postanowiła nie być gorsza i zamówiła partię piw, pod wspólną nazwą Wetliner, w skład której wchodzą (oczywiście) jasny lager, ciemny lager z dodatkiem kawy, pszenica i strong ale. Warto dodać, że seria ta jest wspólnym projektem browaru i piwowara domowego Andrzeja Rozmysłowica z Przystanku Cisna.

Wetliner Solina

      Skunks, skunks, skunks. Ten zapaszek wprost z butelki Heinekena, z jakiegoś dziwnego powodu kojarzony przez bananową młodzież z marihuaną, wśród piwnej braci nazywany jest popularnie skunksem. Podobny objaw można zaobserwować w przypadku Lecha czy Grolscha z butelki – a z Heinekenem, poza kiepskim smakiem, łączy je zielona butelka. W skrócie: zielona butelka przepuszcza więcej światła, niż brązowa, następuje fotoliza, czyli rozpad niektórych związków chemicznych pochodzących z chmielu, czego efektem jest ten właśnie dziwny zapaszek. Dlatego, kiedy sięgasz po zieloną butelkę (ale w przypadku innych butelek też warto to robić) – bierz tę, która stoi z tyłu półki i nie jest wystawiona na szkodliwe działanie światła.

     A piszę o tym oczywiście dlatego, że piwo Solina jest w tej evil butelce. Na szczęście „zapachu” skunksa się w mojej nie dowąchałem; zamiast tego jest całkiem przyjemny, ziołowy aromat chmielu i trochę chlebowy aromat słodu. Nie jest to jakiś powalający zapach, ale taki całkiem przyjemny. W smaku zaskakuje stosunkowo mocna jak na gatunek „polski pils” (czytaj: eurolager) goryczka, jednak nie jest ona szczególnie przyjemna, przypomina trochę żucie trawy. Czuć też jakąś słodowość i to jest właściwie tyle. Kolorem, butelką, pianą (czyli: na początku wysoka i buzująca, po chwili redukująca się do zera), zapachem i smakiem Solna udowadnia nam, że jest po prostu kolejnym eurolagerem. Nieco bardziej goryczkowym, nieco może smaczniejszym, ale wciąż nudnym, pustawym eurolagerem. Może się nadać do podlania kiełbasy, ale nic ponadto.

Moja ocena: 4/10

Wetliner Bukowe Berdo

     Otwierając to piwo nie wiedziałem, czego się spodziewać. Lakoniczny opis „jasne mocne piwo górnej fermentacji” może oznaczać cokolwiek – belgijskiego tripla, weizendoppelbocka, imperial pale ale, saisona itd. itp. Okazało się jednak, że jest to piwo, w którym zasmakować mogą przede wszystkim miłośnicy pszenic, i to tych w stylu mocno bananowym: piwo smakuje jak Triple Blond z większą ilością zasypu pszenicznego lub Rebel Pszenica Dubeltowa, ale z lepiej ukrytym alkoholem. Jednak – jeśli wierzyć opakowaniu (a można nie wierzyć, w przypadku mocnych piw – o ile dobrze pamiętam - margines błędu wynosi 1 punkt procentowy), ma mniej alkoholu, niż wymienieni wcześniej koledzy (koleżanki?) z tego samego browaru. Czyli: mocna, typowo pszeniczna bananowość, typowo pszeniczna słodowość, lekki kwasek, taki w stylu pomarańczy albo cytryny. Alkohol jest co ciekawe niewyczuwalny; pojawia się za to, podobnie jak w Triple Blondzie, nuta gumy balonowej. Do tego dochodzą górnofermentacyjne owoce, nieco za wysokie wysycenie i drożdżowy posmak.

 

     Podsumowując (nie lubię używać tego słowa, w szczególności, kiedy odnosi się do jednego, krótkiego akapitu): piwo treściwe i ciężkie jak muzyka wczesnego Fear Factory, bananowe jak młodzież z Wilanowa i złożone jak namiot w szafie czekający na tegoroczny Woodstock (I dare you – znajdź jeszcze głupsze porównanie!). Nie każdemu przypadnie do gustu, ale ja takie piwa uwielbiam. I w dodatku kosztuje poniżej 4 zł...

Moja ocena: 8/10

Wetliner Mgły Sanu

     Klon to czy nie klon? Piwo ma dokładnie takie same parametry, jak warzony w tym samym browarze CorneliusPszeniczny. Zgadza się ekstrakt, zgadza się alkohol... Czy smak się też zgadza to nie wiem, bo nie sięgałem po Corneliusa odkąd zjechałem go na blogu. Mgły Sanu są całkiem poprawną „pszenicą” w stylu bawarskim, czyli tym u nas najpopularniejszym. W zapachu klasyka: banany, lekka cytrusowość, drożdże, tylko goździki zostały chyba w Piotrkowie Trybunalskim. Smak to też nie jest zaskoczenie. Smakuje... No, klasycznie. Może poza tym, że goryczka jest nieco wyraźniej zaznaczona, a całość sprawia wrażenie lekkiego. Nie niesie ze sobą jakichś szczególnych wrażeń organoleptycznych. Wiecie – banany, chlebkowość, lekki kwasek na finiszu. Do wypicia ze smakiem, ale bez uniesień.

Moja ocena: 6/10

Wetliner Czarna

     Czyli dunkel z dodatkiem espresso. Nie lubię kawy. Nigdy nie lubiłem. Nie pijam. I tak zwykle jestem pobudzony i biegam wszędzie jak dziecko z adhd na cukrowym haju, więc nie potrzebuję się kofeinizować, a jeśli już naprawdę muszę, to wolę yerbę. A smak kawy mi zwyczajnie nie odpowiada. Nie inaczej jest w przypadku piwa. O ile kawowe nuty w stoutach czy porterach mi jak najbardziej pasują, o tyle celowe dodawanie kawy do piwa to dla mnie przesada. A to piwo smakuje jak... No, kawa. W dodatku z cukrem. Słodycz jest tutaj dla mnie prawie nie do zniesienia, a skrzyżowanie jej z kawą czyni to piwo dla mnie niemalże niepijalnym. Może nie aż tak, by wylać to piwo z dala od domu, a odchodząc od miejsca wylania rzucić jeszcze kilka klątw przez ramię, ale to zwyczajnie nie moja bajka. Czuć też posmak wiśni (utlenienie? Za wcześnie na to) i jakąś taką coca-colowośc (przy okazji: Wetliner Czarna w szklance prezentuje się jak cola). Jestem na nie.

Moja ocena: 3/10