Jak przekonać innych do poszerzania piwnych horyzontów?

     Na początku, pisząc ten tekst, chciałem zaznaczyć, że ten tekst nie ma na celu nikogo obrazić. Ale tego nie zaznaczę, bo zwykle, gdy się coś takiego pisze – oznacza to, że właśnie ma się na celu kogoś obrazić. A początkowa klauzula ma jedynie za zadanie stanowić taką erystyczną tarczę, by obrażonemu bohaterowi tekstu powiedzieć „to są tylko żarty!”.

     A to nie są żarty. Sprawa jest poważna. Bo w końcu chodzi o Piwo. Pewnie wielu z Was, zetknąwszy się z bogactwem piwnego świata – gdy okazało się, że piwo to nie tylko puszka tatrożubroharnasia za 2 zł – postanowiła nieść kaganek piwnej oświaty i zachęcić znajomych do otwarcia się na nieznane wcześniej piwne style. I każdy, kto to robił, wie, iż nie jest to wcale takie łatwe. A dlaczego?

     Można sprawę skwitować truizmem: każdy ma inny gust. Ale gust ten kształtuje się całe życie – większość z nas też zaczynała od popijania koncernowych wynalazków dopiero z czasem przekonując się, że piwo może smakować inaczej. A też na początku podejrzliwie, z każdej strony oglądaliśmy otrzymaną w prezencie czy znalezioną w sklepie dziwną butelkę... Niemniej nie każdy reaguje tak samo. Jeden będzie ucieszony mogąc spróbować czegoś nowego – a inny wręcz przeciwnie. Dla ułatwienia podzieliłem obiekty, które mają zostać przekonane do zrewidowania swoich poglądów, na kilka typów.

Odkrywca

     Z nim jest najłatwiej. Sam taki byłem. A właściwie dalej jestem. Człowiek otwarty na nowe doznania, często powtarza, że „w życiu trzeba spróbować wszystkiego”. Jeśli jest w innym kraju – koniecznie musi spróbować miejscowej kuchni, chociażby były to pieczone mózgi nietoperza z truskawkami, spenetrować wszystkie zakątki zwiedzanego miasta i z pogardą myśli o tych, którzy moczą tyłek w hotelowym basenie w trakcie wakacji all-inclusive. Zwykle człowiek pozytywnie zakręcony, kochający życie, ale jednocześnie szybko się nudzący i szukający nowych podniet. Jeśli jakimś cudem jeszcze nie zetknął się z „craftem”, nie ma co go urabiać małobrowarowymi lagerami, które w smaku przypominają to, co on zna – a wręcz przeciwnie! Na pierwszy ogień podajcie mu mocno nachmieloną AIPA'ę, może jeszcze z dodatkiem jakiejś rośliny, której nazwa kojarzy się co najwyżej z egzotyczną chorobą. Albo dziesięcioprocentowego „Belga”. Cokolwiek, co go zaskoczy. Będzie zachwycony.

     W ostatnią niedzielę byłem na spotkaniu – nazwijmy je biznesowym – z jednym człowiekiem w multitapie. Człowiek ten nigdy w takim lokalu nie był i spytał się, co mogę mu polecić – bo w sumie nigdy się nad piwem nie zastanawiał, tylko brał to, co akurat było w sklepie. Ponieważ znałem go wcześniej, wiedziałem, co zrobić. Dostał American Black IPA'ę z jednego z nowofalowych browarów. I już po pierwszym jego łyku wiedziałem, że był to strzał w dziesiątkę – spytany o wrażenia krzyknął entuzjastycznie „k...., to piwo może TAK smakować?!”.

     Myślę, że pozyskałem kolejną duszę.

Piwny Janusz

     Każdy takiego zna. I to pewnie niejednego. W wersji ekstremalnej – leżący na kanapie z ręką w gaciach w poplamionej wifebeaterce, drapiący się po wąsie brzuchaty jegomość, którego sens życia kończy się na oglądaniu telewizji i wypijaniu kolejnego „browara”. W wersji delikatniejszej: człowiek, zwykle trochę starszy od nas, z pozycji mędrca wyrażający się o „naszym najlepszym” jako o jedynym słusznym piwie, uważający wszystko, co ma jakikolwiek smak za „piwo dla bab”. Heineken to dla niego piwo uberhipersuperpremium (lub odwrotnie - „piwo dla bab”), potrafi też godzinami rozprawiać o wyższości jednego koncerniaka nad drugim, chociaż w ślepym teście by ich nie odróżnił. Z takimi jest najtrudniej. Podsunięcie mu czegoś nowego traktuje jak zamach na swój autorytet lub wręcz zdradę. Sugerowanie, że warto spróbować czegoś ciekawego, prędzej spowoduje syndrom oblężonej twierdzy, niż takowego delikwenta przekona. I chyba jedyny sposób, by sięgnął po coś innego, niż kolejny czteropak w promocji, to kupienie mu piwa smakiem bardzo zbliżonego do tego, co zna – da radę jakiś małobrowarowy lager, może nawet niefiltrowany, ale nie należy też wlewać z dna wszystkich drożdży, bo mlaszcząc stwierdzi autorytatywnie, że zepsute. Kiedy dojdzie do etapu, że to jednak podsunięte przez nas piwo jest najlepsze (i znowu traktować wszystko inne jak piwo dla bab), to jest nasz – oznacza to bowiem, że tą samą metodą da się go przekonać także do innego piwa. Ale craftmaniaka raczej z niego nie będzie...

     A jeśli tak, to irytujący.

Dziunia

     Wybaczcie drogie panie, ale stereotyp jest taki, że kobieta lubi tylko piwo słodkie – i niestety wiele kobiet stereotyp ten potwierdza, zamawiając w knajpie piwo z sokiem. O przyczynach tego stanu rzeczy pisałem już kiedyś, tutaj więc skupię się, jak przekonać taką kobietę do czegoś ciekawszego. I nie wymaga to zalewania stoutu sokiem. W końcu i u nas jest pewien łatwo dostępny styl, który można kobiecie takiej zareklamować jako słodki, owocowy. Witbier! Przecież to piwo z pomarańczą i kolendrą. I serio – moje doświadczenie jest takie, że osoba (nie tylko kobieta), dla której nawet przeciętny, koncernowy lager jest za gorzki i zamawia piwo z podwójnym sokiem, witbierem jest zwykle zachwycona. W szczególności, gdy podamy go schłodzonego i z plasterkiem cytryny w upalny dzień...

Normals

     Przeciętny człowiek. Nie szuka w piwie niesamowitych doznań smakowych, zwykle nie jest też histerycznie przywiązany do jednej tylko, najlepszej dla niego marki. Lubi schłodzić się w gorący dzień zimnych piwem albo w zimie rozgrzać – zimnym piwem. Taką osobę najlepiej przekonywać drobnymi krokami, zaczynając od małobrowarowych lagerów, powoli stopniując skalę „dziwności” tego, co mu przynosimy. Jakiś golden ale czy stout (w szczególności, jeśli odniesiemy to do czegoś, co taka osoba zna – np. Guinessa) będzie dobrym wyborem na początek. I na pewno usłyszymy nieraz „dobre, ale nie wypiłbym więcej niż jedno” albo „dobre, ale to nie dla mnie” - niemniej z czasem, wraz z poszerzaniem piwnych horyzontów, osoba taka sama zacznie sięgać po to, czego jeszcze nie zna. Ku chwale piwnej rewolucji!

     Co sądzicie o takim przedstawieniu sprawy? Zdarzyło Wam się próbować kogoś przekonać do zmiany piwnych nawyków? Jak poszło?